Δυστυχώς δε μπορώ να ενισχύσω την ειρωνεία μου στον πιο πάνω τίτλο με το ύφος της φωνής μου, μπορώ όμως να εκφράσω την επιθυμία μου. Έχω πολλά να πω για το σύστημα, δε τα αφήνουμε όμως να τα πουν άλλοι;
Ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης φαίνεται πως αντιμετωπίζει μερικά προβλήματα υγείας. Δεν έχω κανένα σκοπό να συζητήσω την πολιτική του, μόνο τις επιλογές του στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Ποιες είναι αυτές; Το ιδιωτικό νοσοκομείο «Απολλώνιο» και η ιδιωτική κλινική «Ευαγγελίστρια». Στη συγκεκριμένη κλινική, μάλιστα, δέχτηκε θεραπεία και ο άλλος πρώην πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας Τάσος Παπαδόπουλος του οποίου η κυβέρνηση τελείωσε το καινούριο δημόσιο νοσοκομείο Λευκωσίας.
Ο νυν πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας είναι χαίρει υγείας (χτύπα ξύλο να μην πάθει τίποτα ο άνθρωπος), όμως δείχνει την «αγάπη του» προς το σύστημα με διαφορετικό τρόπο. Στη παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου, αφαιρεί ΓΙΑ ΠΡΏΤΗ ΦΟΡΆ τις σφαιροθήκες από τους φαντάρους που παρελαύνουν και θέτει 200 αστυνομικούς για την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης (δυστυχώς δεν γνωρίζω τι αριθμό αστυνομικών είχαν βάλει οι κυβερνήσεις σε προηγούμενες παρελάσεις).
Στη συγκεκριμένη παρέλαση οι αστυνομικοί μαζεύτηκαν γύρω από τον πρόεδρο για να αντιμετωπίσουν «νεαρούς που έδιναν φυλλάδια, που κατά τύχη μαζεύτηκαν γύρω από τον πρόεδρο την ίδια στιγμή». Οι «νεαροί αυτοί» που κατά σύμπτωση ανήκουν σε ακροδεξιές εθνικιστικές οργανώσεις (φασίστες και ναζί δηλαδή) προσάχθηκαν στο τμήμα για «εξακρίβωση στοιχείων» (ποιος ξέρει τι θα έκαναν στον πρόεδρο).
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, υπουργός δικαιοσύνης και αρχηγός αστυνομίας ανέφεραν λίγο αργότερα πως καλά έκαναν οι αστυνομικοί (και τείνω να συμφωνώ μαζί τους), γιατί υπήρχαν πληροφορίες για αναταραχές. Οι πληροφορίες κυκλοφορούσαν ελεύθερες στον δρόμο. Προσωπικά δεν τις είχα ακούσει παρά μόνο όταν τελείωσε το συμβάν. Κάποιος άγνωστος που γνώρισα μια νύχτα σε ένα μπαρ συζητούσε το πόσο λυπημένος ήταν που δεν κατάφεραν να… τον πρόεδρο. Εγώ με ανάμεικτα συναισθήματα (χαρά που απέτυχε η επίθεση, λύπη που έγινε, τρόμο για το που ζω, φόβο για το τι θα μου κάνουν αν τους μιλήσω… κτλ) τους έπιασα κουβέντα για να καταλάβω τι πραγματικά συνέβη. Οι πληροφορίες της αστυνομίας ήταν αληθινές.
Κάτω από την εξουσία του ιδίου προέδρου (δε ξέρω αν είναι και κάτω από την δικαιοδοσία κάποιου υπουργείου του ή κάποιου άλλου παράγοντα, πολύ πιθανόν να είναι του δήμου), σε αριθμό σχολείων συγκεκριμένων επαρχιών τοποθετήθηκαν ταμπέλες με το λογότυπο συγκεκριμένης ιδιωτικής ομάδας ασφαλείας.
Κατά την άποψη μου η πράξη αυτή του συγκεκριμένου παράγοντα, αν και δεν είναι σωστή, είναι απόλυτα δικαιολογημένη (όπως και πράξη ανάγκης), αφού δεν είναι λίγες οι φορές που η αστυνομία θέλει να επιβάλει την τάξη, εκεί που ήδη υπάρχει τάξη, και ναι, μπορεί να μην έχει νομικά το δικαίωμα, αλλά της το δίνει ανοιχτόχερα το δικαστήριο, ένα φασιστικό δικαστήριο που δεν μπορεί να δεχτεί ούτε καν να ακούσει τον δικηγόρο της Κυπριακής δημοκρατίας, γενικό εισαγγελέα Πέτρο Κληρίδη.
Ο λόγος για τη δίκη των έξι αστυνομικών που ξυλοφόρτωσαν τους δύο φοιτητές πριν από μερικά χρόνια, και των άλλων τεσσάρων αστυνομικών που παρακολουθούσαν το θέαμα. Ενώ το βίντεο ήταν ξεκάθαρο, δε μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τον παραγωγό, να τον κάνουν επίσης άχρηστο οι αστυνομικοί και μετά να τον ανακρίνουν ώστε να αθωωθούν οι αστυνομικοί, έτσι οι αστυνομικοί αθωώθηκαν κατευθείαν.
Στη συγκεκριμένη δίκη, ο κύριος Κληρίδης ζήτησε να πάει το βίντεο στο ανώτατο δικαστήριο, και αφού του απορρίφθηκε το αίτημα, ΔΙΩΧΤΗΚΕ από το δικαστήριο όπως διώχνουν τους γάτους που έρχονται κοντά στο φαΐ την ώρα που τρώμε.
Τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι ασυνήθιστες, αφού από προσωπική εμπειρία (σ’ εμένα ή άτομα που γνωρίζω προσωπικά, ΌΧΙ ΑΠΌ ΦΉΜΕΣ!!!) μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις.
Επειδή δεν θέλω να μακρηγορήσω, θα σας πω τα τελευταία λόγια για την «αγάπη» που διακατέχει το σύστημα προς τον κόσμο του. Συμπεριφέρεται «ίσα» στους ξένους εργάτες που δουλεύουν Κύπρο, όπως και στους εργαζόμενους σαν σύνολο. «Προστατεύει» τον ελεύθερο λόγο και «βοηθά» τους «πολίτες του» να αναπτυχθούν οικονομικά, «χωρίς να ξεπλένει βρώμικο χρήμα» από χώρες της Ευρώπης και την Ανατολής (βλ. Ρωσία). Έχει ένα «φιλελεύθερο σύστημα παιδείας» που «αγαπά» την παιδεία και όχι το ψώνιο των μαθητών, των γονιών τους και των δασκάλων για μεγάλες αξιώσεις και θέσεις.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω γιατί γράφω τα πιο πάνω, εγώ που συχνά κατηγορώ άλλους αρθρογράφους πως μιλούν για προβλήματα, αλλά ποτέ για λύσεις, με μόνο αποτέλεσμα να εκφοβήσουν το κοινό. Δεν είμαι τέτοιος! Σε επόμενα μου άρθρα θέλω να αναπτύξω τον ρόλο της εξουσίας στη σημερινή κοινωνία και τη ζημιά που δημιουργεί μέσα από την σύγκρουση με τον εαυτό της (μορφές εξουσίας με αντίθετα συμφέροντα). Αργότερα θα ήθελα να περιγράψω την ιδέα μιας κυβέρνησης δίχως σταθερές μορφές εξουσίας, αλλά ένα σύστημα με φορείς που αλληλοβοηθούνται. Τέλος, πως μπορεί ένα σύστημα να εξυγιανθεί μέσα από τις πιέσεις του κόσμου, χωρίς να υπάρξει μια μαζική επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο (όπως πολλοί αναφέρουν σαν την μόνη λύση).
Περισσότερα, στο μέλλον του blog. Ευχαριστώ!
