Προσωπικά μου ποιήματα: Περί σύγχρονης ζωής.

Ο ήλιος

Ο ήλιος, ένας κύκλος που κάνουμε για να ζούμε.

Η Γη γυρίζει, κ’ εμείς μαζί της, η ψυχή της.

Τον ήλιο δε θέλω να χάσω και όλο τρέχω να προφτάσω,

Όμως θα ήταν πιο απλό, αν έπεφτα να κοιμηθώ.

Αύριο το πρωί, ο ήλιος θα είναι πάλι εκεί.

Κ’ εγώ μια μέρα πίσω.

Τρέχω-τρέχω να προφτάσω,

Μα δε θα τον ξεπεράσω.

____________________________________________________________________________________

Κρίση.

Οι εντάσεις που οι ίδιοι προκαλέσαμε στους εαυτούς μας αυτές τις μέρες,

μας οδηγούν σε πολιτιστικό αδιέξοδο.

Η αφυσικότητα στις καρδίες μας μεταφέρεται και έξω,

η ένταση αναπτύσσεται.

Το τέρας κυκλοφορεί ελεύθερο,

προκαλώντας κοινωνικό εγκέλαδο.

Κυκλοφοριακό χάος στα μυαλά μας,

με τις πληροφορίες να χάνουν το δρόμο τους στα συντόμια.

Η ψυχή,

δε μπορεί ούτε αυτή να βγει.

Η ζωή και ο θάνατος χάνονται στον παράδεισο

με τα ηλεκτρονικά λόγια.

Το πνεύμα κόλλησε την ασθένεια της ψυχής,

και αργοπεθαίνει.

Όποιος θέλει να το σώσει,

πεθαίνει μόνος,

αφού το πνεύμα ανήκει στα παιδιά του,

και υποφέρει.

Οικονομική κρίση, οικολογική κρίση,

κρίση πρώτων υλών,

Εκ των έσω έξω οι κρίσεις,

εκ των έσω έξω,

Ηθική κρίση, κοινωνική κρίση,

κρίση των τεχνών.

Πώς να σωθούμε;

Θα δούμε.

Πώς να σωθούμε;

Θα δούμε αν θα σωθούμε.

Οι υπόλοιποι πως θα σωθούνε;

Μας νοιάζει;

Αυτή είναι η κρίση.

____________________________________________________________________________________

The caused.

Good things always come with a cause,

freedom always comes with the cause of loneliness,

the same way love comes with the caused of freedom.

A choice is there to be made.

Who’s making the choice, we or our reality?

To tell you the truth there is a cause I’d not,

thus, I’d rather not tell you the truth any more.

____________________________________________________________________________________

Η ζωή.

Μια φυσική ένωση,

Άτομα πολλά,

Φτιάχνουν μαζί μόρια,

Μόρια και σχέσεις.

Τα μόρια ενώνονται

Και φτιάχνουν ύλη,

Και η ύλη ενώνεται

Και φτιάχνει μίγματα.

Άλλα μπορούν να ενωθούν μεταξύ τους,

Άλλα όχι,

Άλλα ίσως πολεμούν μεταξύ τους.

Έτσι είναι η ζωή.

____________________________________________________________________________________

Το καναρίνι.

Καμιά φορά το ψέμα νικά για να βγει αυτό που ξέρουμε καλό,

Καμιά φορά ότι βγαίνει δεν είναι απόλυτα αληθινό.

Καμιά φορά προτιμάς να υποκρίνεσαι για να χαίρονται οι αγαπητοί,

Γ’ αυτό κελαηδά το καναρίνι στο κλουβί.

Μα το καναρίνι θέλει ελευθερία, ζητά ελευθερία.

Δε θέλει να υποκρίνεται για αυτούς που αγαπά και το αγαπούν,

Θέλει μονάχα να ζει όπως του έμαθε η φύση…

Και θα φύγει

Η θλίψη μέγιστη όταν θα φύγει,

Μα η χαρά θα μείνει για πάντα.

Σίγουρα όλοι θα πουν ότι δε τα κατάφερε,

Σίγουρα στη αρχή θα είναι όλα δύσκολα,

Μα βγήκε απ’ το κλουβί,

Δε ξέρει τίποτα από ζωή,

Μα είναι στη ζωή,

Θα μάθει.

____________________________________________________________________________________

Το κρύο.

Τι ωραίο το κρύο! Σου δίνει λόγο για να ζεσταθείς, ενώ η ζέστη σου δίνει λόγο για να κρυώσεις.

Θέλω να ζεσταθώ, θέλω κρύο.

____________________________________________________________________________________

Στοιχειωμένο σπίτι.

Οι σχέσεις,

Σπασμένα παράθυρα με ανθρώπους να κοιτάνε μέσα και έξω.

Σπασμένα παράθυρα,

Άλλα κολλημένα, άλλα πεταμένα στο δρόμο.

Άλλα κλειστά, άλλα ανοικτά, άλλα ψηλά, άλλα χαμηλά,

Στο σπίτι-νου, στο σπίτι-χαρακτήρα.

Άλλοι βλέπουν από μακριά, άλλοι από κοντά,

Άλλοι προσπαθούν να δουν τι έχει μέσα, ενώ άλλοι περνούν περαστικοί ή του γυρνούν τη ράχη.

Μερικοί είναι κοντά και βλέπουν βαθιά μέσα στο σπίτι, νομίζοντας πως το ξέρουν καλά,

Μα ποτέ δεν μπήκαν μέσα, είναι ψέμα.

Φοβούνται να μπουν,

Το σπίτι είναι στοιχειωμένο.

____________________________________________________________________________________

The painting.

Roles change, God stays,

The director and producer of the moments,

The colors of the canvas we can only see a part of.

Colors don’t decide their role,

But without them, it’s just Tabula Rassa.

We are the moments,

Dying before we gain the power to have an opinion.

The painting is beautiful!

Σύννεφα.

Τα σύννεφα του πρωινού αυτού,

Σα θαύμα χαρισμένα απ’ τον Θεό,

Σ’ εμένα και όποιον ξύπνησε αυτό το πρωινό για να τα δει.

Σύννεφα σαν αυτά στους αναγεννησιακούς πίνακες,

Να θυμίζουν την δική μου ψυχική αναγέννηση που τόσα χρόνια παλεύω να φέρω.

Νερό, ήλιος, αέρας, γη,

Σε ένα τόσο όμορφο σχέδιο.

Παχύρρευστος βαμβακερός αέρας από ζάχαρη, ζαχαρωτό του ουρανού.

Το τρώω και γεμίζει κάθε πείνα και κενό που νιώθω μέσα μου.

Γλυκά μου σύννεφα!

Κόκκινη κλωστή δεμένη.

Ένα βράδυ μπορεί να αλλάξει την μελωδία του κόσμου.

Πως μπορεί ένα τόσο ψηλό δέντρο να μην αγγίζει τον αστρικό θόλο;

Παραμύθι!

Το μόνο που λείπει είναι τα ξωτικά.

Ούτως ή άλλως αυτά δε φαίνονται,

Φαίνονται όμως φώτα και σκιές στον απέναντι θάμνο.

Μελωδική η νύχτα συνοδεύει την μελαγχολία μας με πινελιές σκοταδιού στο πράσινο του χώρου.

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλότσο να γυρίσει…