Ο λόγος μόνο ένας μπορεί να είναι: Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την επιρροή που έχει μέσω των κομμάτων στην κοινωνία δεν και στην καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του. Γιατί άραγε;
Έχω μερικές απαντήσεις. Δεν κρατεί σωστή επικοινωνία με την πολιτική ούτως ώστε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει, ότι συμβαίνει δεν τον επηρεάζει στην καθημερινότητα του, παίρνει το εκλογικό του δικαίωμα σαν δεδομένο, δεν έχει πραγματική επιρροή στη εξουσία, βρίσκει την ζωή του να είναι σε σημείο που να μην χρειάζεται προστασία ή να επιλέγει την αυτοπροστασία, δεν υπάρχει κόμμα που να τον αντιπροσωπεύει ή δεν τον αντιπροσωπεύει το σύστημα και προσπαθεί να δείξει την αντίδραση του.
Προσωπικά ψηφίζω κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, όμως καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που δεν θέλουν να το κάνουν. Μέσα μου έχω την πίστη πως οι πολιτικοί μας θέλουν μέρος του καλού μας και με τον σωστό χειρισμό μπορούμε να τους οδηγήσουμε σ’ αυτά που έχουμε ανάγκη. Επίσης πιστεύω πως στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κάποιες μορφές εξουσίας και χρειαζόμαστε αρκετό καιρό για να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτή (κάποια στιγμή ελπίζω να πετύχει). Πρέπει πρώτα να μειωθεί η θέληση μας να εξουσιάζουμε και μετά να καταργήσουμε τις θέσεις που μας εξουσιάζουν (χωρίς εξουσία πως θα λειτουργούσαν οι εθνικιστικές οργανώσεις της χώρας μας;).
Η αποχή της ψήφου μου έχασε φέτος, ίσως όμως κερδίσει του χρόνου. Το δίλημμα ήταν μεγάλο και το κύριο επιχείρημα της αμφιβολίας μου αυτό: Η κοινωνία μας έχει κάνει ένα φαύλο κύκλο εξουσίας για να νιώθει πως κάθε πολίτης της εξουσιάζει. Και όντως, κάθε πολίτης της εξουσιάζει εις βάρος του κατώτερου σε μια συνεχόμενη ανάπτυξη της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Αντιλαμβάνεστε ότι το εσωτερικό σύστημα λειτουργίας της κοινωνίας μας είναι απλά ένα μέρος της εξουσίας. Παρόμοιο σύστημα λειτουργεί ολόκληρο τον πλανήτη. Οι επιρροές που δεχόμαστε από αυτό δεν είναι λίγες, αφού συνδεόμαστε με πολλές χώρες επιχειρησιακά (ξένες εταιρίες στην Κύπρο, εισαγωγές προϊόντων από Κυπριακές επιχειρήσεις από χώρες του εξωτερικού, «εισαγωγές» εργατικού δυναμικού από ξένες χώρες, προσωπικές παραγγελίες από το εξωτερικό μέσω διαδικτύου κτλ), νομικά (παγκόσμιες ή ευρωπαϊκές νομοθεσίες, συμφωνίες Κύπρου με ξένες χώρες, αντιγραφές ξένων συστημάτων στην Κύπρο κτλ) και σε άλλες μορφές σύνδεσης λιγότερο εμφανείς ή πιο γενικές που συμπεριλαμβάνονται στις πιο πάνω κατηγορίες (π.χ. επιστημονικά και συναισθηματικά –αν έχω συγγενείς στην Αγγλία, θέλω η Αγγλία να είναι αρκετά ανεπτυγμένη-). Δεν θα αναλύσω τους πιο πάνω εξωγενείς παράγοντες, όχι επειδή δεν είναι σημαντικοί (αντιθέτως), αλλά επειδή μοιάζουν αρκετά με το εσωτερικό σύστημα λειτουργίας μας του οποίου μπορούμε να καταλάβουμε την λειτουργία με δύο ερωτήσεις: «Ποιος εξουσιάζει;» και «Ποιον εξουσιάζει». Το «Πώς» διαφέρει από περίσταση σε περίσταση, ενώ όταν απαντηθούν οι πιο πάνω ερωτήσεις δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να απαντηθεί και το «Πως» (σε μεταγενέστερα άρθρα θα απαντήσω και το πως μπορούμε να επιφέρουμε την απαιτούμενη αλλαγή).
Για να μην τα πολυλογώ έχω φτιάξει ένα σχεδιάγραμμα με τις διαφορετικές εξουσίες. Παρατηρήστε ποια θέση απ’ όλες έχει την περισσότερη εξουσία και ποια θέση την δέχεται. Οι μεγάλες επιχειρήσεις (που σχεδόν πάντα συμπεριλαμβάνουν ξένα συμφέροντα) εξουσιάζουν τα πάντα, ενώ τα πάντα εξουσιάζουν τον πολίτη όλα αυτά με κοινό γνώμονα επικοινωνίας, το χρήμα. Εξ άλλου, οι επιχειρήσεις έχουν την εξουσία που κατέχουν λόγω του χρήματος.
Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω, στο φεουδαρχικό σύστημα που τόσο πολύ θέλαμε να σταματήσουμε (με το δίκιο μας), που ήταν όμως καλύτερο από το σημερινό σύστημα που ζούμε. Ο τρόπος εξουσίας ήταν περίπου ο ίδιος, μόνο που αντί το χρήμα υπήρχε το φέουδο (οι σημερινές ανέσεις δεν οφείλονται στο σύστημα, αλλά στην εξέλιξη της τεχνολογίας). Το φέουδο δεν είναι ένα οποιοδήποτε κομμάτι γης, αλλά το γόνιμο κομμάτι γης στο οποίο δούλευε ο κοινός πολίτης. Ο κόσμος ήταν εξαρτώμενος από αυτό και τον τρόπο ζωής που θα του επέτρεπε να δουλέψει εκεί (ταπεινότητα στην εξουσία – συχνά δουλεία). Όπως ακριβώς και σήμερα, μόνο που οι απαιτήσεις (όπως και τα δικαιώματα) ήταν λιγότερες.
Σήμερα για βρει κάποιος δουλειά πρέπει να γίνει δούλος της κατανάλωσης και κατ’ επέκταση του χρήματος, δηλαδή του συστήματος. Αν κάποιος πάει δουλειά και δεν έχει τα απαραίτητα (σπουδές –έστω και χαμηλότερης εκπαίδευσης-, σωστό ντύσιμο, σωστές γνωριμίες κτλ), τότε ή χάνει την δουλειά ή γίνεται το άτομο που του φορτώνονται όλες οι απαιτήσεις και τα κουτσοδούλεια και αναρωτιέται τι έκανε για να αξίζει τέτοια ζωή. Δεν έγινες θύμα του συστήματος φίλε, θα γίνεις θύμα χειρότερης εκμετάλλευσης (δουλεία, πορνεία, κακή εργασία όπως αυτή των παρανόμων μεταναστών κτλ).
Όσοι βλέπουν αυτή την κατάσταση ή καταλαβαίνουν την σοβαρότητα της χωρίς να καταλαβαίνουν την κατάσταση αυτή-καθαυτή έχουν λόγο να απέχουν από τις όποιες εκλογές του συστήματος, μόνο έτσι θα μειώσουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Σκεπτόμενος όμως ποια ψήφος θα οδηγούσε γρηγορότερα στην βάση που θεωρώ πως μπορεί να προετοιμάσει την κοινωνία που ζητώ, τότε επιλέγω να ψηφίσω και παρασύρω μαζί μου όσους μπορώ.
Ποια είναι η σωστή βάση; Αυτή που θα κάνει τον κόσμο να αντιληφθεί καλύτερα την πραγματικότητα και να σκεφτεί λύσεις για τα ηθικά του προβλήματα, όχι μόνο τα προβλήματα της καθημερινότητας του. Ψηφίστε το κόμμα που θα ενημερώσει καλύτερα τον κόσμο ή το κόμμα που θα δημιουργήσει την μεγαλύτερη αντίδραση.
Εγώ διαλέγω το πρώτο, γιατί ίσως έτσι οδηγηθούμε σε μια πιο ηθική μεταρρυθμιστική αλλαγή (στη κοινωνιολογία = αλλαγή μέσω επικοινωνίας) παρά σε μια επαναστατική αλλαγή (στη κοινωνιολογία = μέσω σύγκρουσης ομάδων ανθρώπων). Ακόμα και να είναι επαναστατική η αλλαγή όμως, προτιμώ το κόμμα που θα ενημερώσει το κοινό καλύτερα, έτσι ώστε να ξέρει ο πολίτης τις δυνάμεις και αδυναμίες του συστήματος και της κυβέρνησης.
Η ψήφος είναι αλλαγή και δύναμη στα χέρια όλων, ακόμα και αυτών που δεν πιστεύουν στο σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου