Η δροσιά του ψυγείου στο πρόσωπο μου είναι η πρώτη αίσθηση που νιώθω όταν το ανοίγω. Κατακλύζομαι από χρώματα, μαγεύομαι στη φαντασία της δροσιά αυτής στο στόμα μου, ξεδιψώντας επιτέλους από τον καλοκαιρινό δαίμονα που καίει το σώμα μου.
Ονειροπαγίδα στερεοτύπων πορώνει την γλώσσα και τον ουρανίσκο, οπτικό ξεδίψασμα σε μια πανδαισία ξαλάφρωσης του καταπονημένου από το στεγνό κολλώδες σάλιο στόματος μου.
Μετά ξύπνησα. Κατάλαβα πως βρίσκομαι στην κόλαση, εκεί που σε εθίζουν σε οπτικές ιδέες και χρώματα κουτιών που σου θυμίζουν δροσιά, μα δεν σε δροσίζουν. Και ψάχνω στο ψυγείο να βρω την αλήθεια, μια αλήθεια που κρύβεται κάτω χαμηλά, στη γωνιά του ψυγείου.
Το νερό, σύμβολο αγνότητας για πολλές κουλτούρες, όπως και στη δική μας παλαιότερα. Η αγνότητα αυτή που την έβλεπες στο ρυάκι και την ζητούσες ακόμα και αν δεν διψούσες, τώρα βρίσκεται έτοιμη στα χέρια μας χωρίς τις δυσκολίες του παρελθόντος και εμείς διαλέγουμε τα χρώματα των άλλων συσκευασιών.
Τι θα ‘λεγε ο προ- προ-παππούς μου αν ερχόταν ξαφνικά στην καθημερινότητα μας; Πόσο παράξενο θα του φαινόταν το ψυγείο;
Δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτό, είναι πλέον ο τρόπος που ζούμε, ένας τρόπος εξαρτήσεων στο κοινωνικό φαινόμενο της μαζικής εξάρτησης και της φανταστικής ελευθερίας.
Από το νερό στη γωνιά του ψυγείου, μέχρι τα μπιφτέκια των μεγάλων αλυσίδων φαγητού, στα κλιματιστικά, τα κινητά, τις τηλεοράσεις, ακόμα και στον υπολογιστή που χειρίζομαι αυτή τη στιγμή.
«Χειρίζομαι», περίεργη λέξη. Ποιος χειρίζεται ποιον; Απ’ όσα γνωρίζω εγώ εξαρτώμαι από αυτόν για τις διάφορες εργασίες που πρέπει ή θέλω να τελειώσω και δουλεύω μόνο με το δικό του πρόγραμμα, τον δικό του ψυχρό τρόπο επικοινωνίας. Όπως ακριβώς μεγάλωσα, απέναντι από μια οθόνη που δεν είναι σε θέση να καταλάβει τις δικές μου ανάγκες, αλλά μόνο να μου δείξει αυτά που θέλει μέσα από σειρές και εκπομπές.
Έτσι μάθαμε και εμείς να επικοινωνούμε, ψυχρά, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας «γιατί όχι, μου αξίζει». Όχι, δε σου αξίζει τίποτα. Όπως εγώ, έτσι κ’ εσύ είσαι δημιούργημα της φύσης που σου αξίζουν μόνο όσα υπάρχουν ή ανέπτυξες μέσα σου, γιατί μόνο ο εσωτερικός σου κόσμος είναι δικός σου, τα υπόλοιπα ανήκουν στη φύση.
Η φύση δεν δημιούργησε όλα αυτά που βλέπουμε, αλλά τα αρχικά τους υλικά ήταν και θα είναι δικά της. Όπως ακριβώς και το εσωτερικό όλων εκείνων των συσκευασιών ποτών, καφέδων, αναψυκτικών και χυμών που βρίσκονται στο ψυγείο του περιπτέρου της γειτονιάς σου.
Τελικά πόσο κοντά είμαστε στην φύση; Αν, υποθετικά, το εσωτερικό του ψυγείου εκείνου είναι μια μικρογραφία της σημερινής πραγματικότητας (και είναι), τότε το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν με αγνότητα είναι τόσο όσο και το νερό του ψυγείου. Ακόμα και τότε όμως, οι άνθρωποι βρίσκονται σε μπουκάλια, σε μια ξεχωριστή πλευρά του ψυγείου. Ναι, σε ψυγείο. Χωρίς πραγματική εξέλιξη, απλά συντήρηση.
Νιώθω μόνος στη γωνιά ενός ψυγείου. Καταναλώστε με, να νιώσω πως δεν ήρθα άδικα σ’ αυτή την ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου