Περί Έρωτα.

Υπάρχει συχνά η αντίληψη πως ο έρωτας δουλεύει με την ενέργεια, την τύχη, τη συμφωνία χαρακτήρων. Όλα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά μελετώντας κάποια στοιχεία του έρωτα στη δική μας κοινωνία, βρίσκω κάτι άλλο σαν το πιο βασικό, και αυτό δεν είναι τόσο η ειλικρίνεια, παρά το ειλικρινές ενδιαφέρον.

Ας δώσουμε όμως πρώτα ένα αρχικό ορισμό για να μιλούμε σε κοινή βάση για το τι θα πει έρωτας. Έρωτας είναι η σωματική και ψυχική ακατέργαστη έλξη που γεννιέται σε διάφορες περιστάσεις στη ζωή μας (ακόμα και σε ήδη υπάρχουσες σχέσεις, σεξουαλικές και άλλες), πιο γνώριμη στις πρώτες γνωριμίες ατόμων προερχόμενων από αντίθετο φύλο.

Έκανα ένα μικρό γκάλοπ (μη επιστημονικό) σε Λευκωσία, Λάρνακα, Φρανκφούρτη και Βερολίνο (κυρίως μπαρ και πανεπιστήμια) ρωτώντας τον κόσμο (3/4 περίπου γυναίκες μεταξύ 18 και 30 χρονών) μερικές συνηθισμένες ερωτήσεις για τις ερωτικές τους εμπειρίες και για τις ιδέες που είχαν στην εφηβεία που αφορούν το συναίσθημα της ψυχικής ένωσης και εμπιστοσύνης. Τελικά οι ερωτικές τους εμπειρίες δεν συνάδουν με τις ιδέες που είχαν νεότεροι, ούτε όμως και με τις ιδέες που έχουν τώρα (οι περισσότεροι το παραδέχτηκαν στην συζήτηση).

Φαίνεται πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού πάσχει από μια συνεχή ανασφάλεια, έτσι τα άτομα που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς αρχίζουμε να τα ερωτευόμαστε. Εδώ υπάρχει η πιθανότητα να οδηγηθούμε στην εξάρτηση.

Η ασφάλεια όμως είναι αντιληφθείσα διαφορετικά από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τις προτεραιότητες του καθενός. Για κάποιους είναι αρκετή η σωματική ασφάλεια (γυναίκες που ζητούν μπρατσαράδες), για άλλους η οικονομική (σώγαμπρος και προικοθήρας που λένε και τα Ημιζ), για άλλους η αίσθηση του ανήκειν, η αίσθηση της λειτουργικότητας ή απλά η αίσθηση της δημιουργικότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης και αυτογνωσίας.

Μαθαίνοντας την άποψη μερικών ανθρώπων, κατάλαβα πως, σε μια μερικώς αποξενωμένη κοινωνία σαν την Ευρωπαϊκή, το αντίθετο φύλλο (μιλώντας και για τα δύο) εκτιμά την επιθυμία και προσπάθεια για επικοινωνία, παρά οτιδήποτε άλλο. Επικοινωνία δε σημαίνει όμως απλά την μεταφορά υπαρχόντων πληροφοριών μέσω μηνυμάτων, αλλά δημιουργικότητα και απαίτηση επικοινωνίας από το άλλο πρόσωπο. Με άλλα λόγια, η απλή περιγραφή της κοινωνικής ζωής του ατόμου δεν είναι αρκετή. Ο κόσμος θέλει παιχνίδι. Η αμεσότητα δεν είναι καλή επικοινωνία, αλλά είναι απλή επικοινωνία με σκοπό την αποφυγή λαθών (ευθυνοφοβία).

Ποιο είναι το κύριο όπλο στη γνωριμία τελικά; Η απουσία του φόβου, η καλή θέληση (που δεν συμβαδίζει με την λαγνεία), η αναγνώριση του εαυτού μας στο πρόσωπο του άλλου και σαν επακόλουθο και η φροντίδα του άλλου.

Στη τελική ο χριστιανισμός δε βασίζεται σε λάθος αρχές, αφού περιλαμβάνει τα πιο πάνω. Ο φόβος δεν ανήκει στο χριστιανισμό, αλλά στον «αρχιεπισκοπισμό-παπισμό», στην εκκλησία και στο μεσαίωνα. Κανένας φόβος, ούτε ο φόβος για σεξ, είναι και αυτό μια φυσιολογική λειτουργία.

Αυτά τα λίγα περί έρωτα. Η αγάπη είναι πιο μεγάλο θέμα και απαιτεί περισσότερη καλλιέργεια, όχι μόνο στη σχέση, αλλά πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως κάποια άλλη στιγμή κάνω τον κόπο να ασχοληθώ και με αυτό το θέμα, αν και θεωρώ πως είναι δύσκολο να ασχοληθώ αν δεν περάσω τουλάχιστον δέκα χρόνια σχέσης.

Make love, not war!